Zgodnie z tradycją whisky najlepszą wodą do wykorzystania jest ta sama naturalna, czysta woda źródlana, która jest używana do produkcji samej whisky (każda destylarnia ma swoje własne naturalne źródło wody). Jeśli nie mieszkasz w pobliżu gorzelni (lub nie kupujesz niedrogich lokalnych wód źródlanych sprzedawanych przez niektóre gorzelnie), jest to niepraktyczne. Najlepiej jest użyć butelkowanej naturalnej wody źródlanej lub łagodnej wody mineralnej butelkowanej (najpierw ją posmakuj, powinna mieć czysty i klarowny smak, a nie chemikalia). Jeśli Twoja woda z kranu nadaje się do picia i nie jest szczególnie twarda lub miękka, lub jeśli używasz dzbanka filtrującego, możesz również użyć tej wody w szczypcach. Wreszcie ta woda powinna mieć TEMPERATURĘ POKOJOWĄ lub tylko lekko chłodną. Zimna woda wyrządzi taką samą krzywdę whisky, jak lód, i zmęczy jej

http://scotchnoob.com/2011/03/09/water-ice-or-neat/

Ja też nigdy o tym nie słyszałem, dopóki nie przeczytałem odpowiedzi @ user5561. Więc chociaż to dla mnie nowość, zaryzykuję odpowiedź. Uważam, że „rozumowanie” jest następujące:

Ogólny smak whisky będzie składał się ze smaku wody, składników smakowych generowanych przez fermentację i destylację, a na koniec na smak powstały w wyniku starzenia whisky. Dlatego też chcąc podlać whisky, należy użyć tej samej wody co gorzelnia, aby nie dodawać do końcowego napoju dodatkowych składników smakowych. Jeśli użyjesz innej wody, wprowadzisz smaki, których nie było w whisky po wyjęciu z butelki.

Teraz są trzy założenia, na których opiera się to przekonanie :

1. Na tej planecie jest człowiek z węchem tak rozwiniętym, że zauważyłby różnicę.
2. Woda, której używasz, zawsze w jakiś sposób sprawi, że napój smakuje gorzej i nigdy nie uzupełnia tego, co już jest.
3. Oryginalne składniki smakowe wody użytej w destylarni nie uległy żadnym zmianom podczas fermentacji, destylacji i leżakowania.

Nie zgadzam się z dwoma pierwszymi założeniami. Nie będziesz w stanie stwierdzić różnicy, chyba że używasz wody, którą właśnie zgarnąłeś z bagna, a przy dobrej wodzie nie ma powodu, aby sądzić, że nie może to poprawić napoju. Wątpię w trzecie, ale i tak nie mam żadnych dowodów.

Spotkałem się z podobnym argumentem używanym w przypadku pizzy, kawy, bulionu itp ... Na przykład, ponieważ kawa to głównie woda, najważniejszy składnik. Wydaje się to logiczne, dopóki nie zdasz sobie sprawy, że neutralny smak wody jest tak subtelny, że szybko przytłacza go wszystko, co do niej dodasz (zwłaszcza mielona kawa).

Podczas produkcji whisky woda jest używana na kilku etapach; Po pierwsze, jest stosowany w kadzi, aby zapewnić drożdżom większą mobilność, aby w pełni strawić wszystkie skrobie (i zapewnić, że stężenie alkoholu pozostanie na tyle niskie, aby nie hamować wzrostu drożdży). Ta woda jest usuwana podczas destylacji (co zazwyczaj daje spirytus o wartości od 140 do 150 stopni; tradycyjne powietrze na świeżym powietrzu nadal po prostu nie może usunąć całej wody z alkoholu), a następnie dodaje się trochę świeżej wody, tworząc „beczkę” siła "gdzieś w przedziale 100-120. Dodatkowa woda spowalnia parowanie alkoholu i utrzymuje nawilżenie beczek podczas starzenia; niezależnie od tego, część ducha jest nieuchronnie tracona w powietrzu (udział aniołów) i drewnie samej beczki (diabelskie cięcie), gdy beczka znajduje się w starzejącym się skarbcu. Wreszcie, tuż przed butelkowaniem, testuje się próbkę beczki, a whisky rozcieńcza się do 80-100 proofów do sprzedaży w USA; kilku destylatorów sprzedaje również „moc beczki”, która nie spełnia tego ostatniego etapu.

Dlatego whisky w butelce zawiera dobrą dawkę tego, co jest w wodzie w strumieniu przepływającym przez destylarnię, zwykle określany jako „torf”, ponieważ większość wody w tym regionie filtruje się przez warstwy mchu torfowego przed dotarciem do strumienia (i dalej w reakcji Islay, jest to mniejszy strumień, więcej torfowiska, co prowadzi do dość ekstremalnego smaku whisky jak Laphroiag).

Tradycyjnie dodaje się trochę więcej wody do whisky, aby ją „otworzyć”; whisky traci część silnego żądła alkoholu i wykazuje więcej złożoności swojego smaku (dwie podstawowe zmienne w szkockiej to dymna nuta zwęglona z beczki i ziemisty torf z wody). Przefiltrowana woda jest ogólnie akceptowalna, zwłaszcza po drugiej stronie stawu, gdzie trudno jest dostać lokalną wodę z gorzelni, ale zagorzali koneserzy szkockiej, którzy szukają ziemistych tonów torfu unikalnych dla ducha, wolą dodać więcej tego samego smaku do wody.